SEDEF ÇİÇEĞİ
Mahkeme salonunda, seksen yaşlarındaki yaşlı çiftin durumu içler acısıydı
Adam inatçı bakışlarla, suskun ninenin ağlamaktan iyice çukurlaşmış gözleri
be bıkkın bakışlarını süzüyordu Hakim yaşlı kadına sordu
Adam inatçı bakışlarla, suskun ninenin ağlamaktan iyice çukurlaşmış gözleri
be bıkkın bakışlarını süzüyordu Hakim yaşlı kadına sordu
"Anlat teyze, neden boşanmak istiyorsun?"
Yaşlı kadın, derin bir nefes çektikten sonra, baş örtüsünü düzeltti,
kısılmış sesi ile konuşmaya başladı
"Bu adam canıma yetti elli yıldır bezdirdi hayattan"
Sonra uzunca bir sessizlik oldu mahkeme salonunda
Sessizlik, bu tür haberleri her gün manşet yapan gazetecilerden birinin
flaşıyla bozuldu Kimbilir nasıl bir manşet atacaklardı, yaşanmış elli yılın
ardından Çok sayıda gazeteci izliyordu davayı Kadın neler diyecekti?
Herkes onu dinliyordu Yaşlı kadının gözleri doldu anlatmaya devam etti
"Bizim bir sedef çiçeği vardı çok sevdiğim O bilmez Elli yıl önceydi
O çiçeği bana verdiği çiçekler arasından kopardığım bir yapraktan
tohumlamıştım, öyle büyüttüm Yavrumuz olmadı, onları yavru bildim
Bir süre sonra çiçek kurumaya başladı O zaman adak adadım
Her gece güneş açmadan önce, bir tas suyla sulayacağım onu diye
İyi gelirmiş öyle dediler Elli yıl oldu, bu adam bir gece kalkıp
bir kere de bu çiçeği ben sulayayım demedi Zaten ben sulayacağıma
dair adak dilemiştim, o sulasa olmazdı ama ondan bunca yıllık
evliliğimizde bir tek şey istedim Uyuya kalırsam beni uyandırmasını
Ama elli yıl boyunca onun uyandırmasına gerek kalmadan hep
kendim kalkıp suladım sedefimi Taa ki geçen geceye kadar
O gece takatim kesilmiş uyuyakalmışım Ben, böyle bir
adamla elli yıl geçirdim Hayatımı, umudumu, her şeyimi
verdim Ondan hiç bir şey görmedim Bir kerecik olsun, benim
görevlerimden birisini yapmasını beklemedim Onsuz daha iyiyim,
yemin ederim"
Hakim yaşlı adama dönerek; "Diyeceğin bir şey var mı baba?" dedi
Yaşlı adam elindeki bastonla kürsüye zar zor yürüdü O ana kadar
suçlanmış olmanın utangaçlığını hissettiren yüz ifadesiyle
hakime yöneldi Tane tane konuştu
"Askerliğimi Reisicumhur köşkünde, bahçıvan olarak yaptım O bahçenin,
görkenli görünmesi için çiçeklere emek verdim Hanımımı da orada tanıdım,
Sedef çiçeklerini de Ona en güzel çiçeklerden buketler verdim
İlk evlendiğimiz günlerin birinde, boyun ağrısı nedeniyle,
onu doktora götürdüm Doktor çok uzun süre uyanmadan yatarsa;
boynundaki kireç sertleşir, kötüleşir dedi Her gece uykusunu
bölüp uyansın, gezinsin dedi Ama bizim hatun doktoru dinlemedi
Lafım geçmedi O günlerde, tesadüf, bu çiçek kurumaya yüz
tuttu Ben ona "Bu sedef çiçeğini gece sulamak lazım, yoksa bozulur"
dedim Adak dilettim Her gece onu uyandırdım ve onu seyrettim
Her gece o çiçek ben oldum sanki Her gece, o yattıktan sonra uyandım
Saksıdaki suyu boşalttım Sedef, gece sulanmayı sevmez hakim bey
Geçen gece de Yaşlılık Ben de uyanamadım Uyandıramadım Çiçek
susuz kalırdı ama kadınımın boynu yine azabilirdi Suçlandım
Sesimi çıkartmadım"
O anda gazeteciler dahil, mahkeme salonundaki herkes ağlıyordu
Yaşlı kadın, derin bir nefes çektikten sonra, baş örtüsünü düzeltti,
kısılmış sesi ile konuşmaya başladı
"Bu adam canıma yetti elli yıldır bezdirdi hayattan"
Sonra uzunca bir sessizlik oldu mahkeme salonunda
Sessizlik, bu tür haberleri her gün manşet yapan gazetecilerden birinin
flaşıyla bozuldu Kimbilir nasıl bir manşet atacaklardı, yaşanmış elli yılın
ardından Çok sayıda gazeteci izliyordu davayı Kadın neler diyecekti?
Herkes onu dinliyordu Yaşlı kadının gözleri doldu anlatmaya devam etti
"Bizim bir sedef çiçeği vardı çok sevdiğim O bilmez Elli yıl önceydi
O çiçeği bana verdiği çiçekler arasından kopardığım bir yapraktan
tohumlamıştım, öyle büyüttüm Yavrumuz olmadı, onları yavru bildim
Bir süre sonra çiçek kurumaya başladı O zaman adak adadım
Her gece güneş açmadan önce, bir tas suyla sulayacağım onu diye
İyi gelirmiş öyle dediler Elli yıl oldu, bu adam bir gece kalkıp
bir kere de bu çiçeği ben sulayayım demedi Zaten ben sulayacağıma
dair adak dilemiştim, o sulasa olmazdı ama ondan bunca yıllık
evliliğimizde bir tek şey istedim Uyuya kalırsam beni uyandırmasını
Ama elli yıl boyunca onun uyandırmasına gerek kalmadan hep
kendim kalkıp suladım sedefimi Taa ki geçen geceye kadar
O gece takatim kesilmiş uyuyakalmışım Ben, böyle bir
adamla elli yıl geçirdim Hayatımı, umudumu, her şeyimi
verdim Ondan hiç bir şey görmedim Bir kerecik olsun, benim
görevlerimden birisini yapmasını beklemedim Onsuz daha iyiyim,
yemin ederim"
Hakim yaşlı adama dönerek; "Diyeceğin bir şey var mı baba?" dedi
Yaşlı adam elindeki bastonla kürsüye zar zor yürüdü O ana kadar
suçlanmış olmanın utangaçlığını hissettiren yüz ifadesiyle
hakime yöneldi Tane tane konuştu
"Askerliğimi Reisicumhur köşkünde, bahçıvan olarak yaptım O bahçenin,
görkenli görünmesi için çiçeklere emek verdim Hanımımı da orada tanıdım,
Sedef çiçeklerini de Ona en güzel çiçeklerden buketler verdim
İlk evlendiğimiz günlerin birinde, boyun ağrısı nedeniyle,
onu doktora götürdüm Doktor çok uzun süre uyanmadan yatarsa;
boynundaki kireç sertleşir, kötüleşir dedi Her gece uykusunu
bölüp uyansın, gezinsin dedi Ama bizim hatun doktoru dinlemedi
Lafım geçmedi O günlerde, tesadüf, bu çiçek kurumaya yüz
tuttu Ben ona "Bu sedef çiçeğini gece sulamak lazım, yoksa bozulur"
dedim Adak dilettim Her gece onu uyandırdım ve onu seyrettim
Her gece o çiçek ben oldum sanki Her gece, o yattıktan sonra uyandım
Saksıdaki suyu boşalttım Sedef, gece sulanmayı sevmez hakim bey
Geçen gece de Yaşlılık Ben de uyanamadım Uyandıramadım Çiçek
susuz kalırdı ama kadınımın boynu yine azabilirdi Suçlandım
Sesimi çıkartmadım"
O anda gazeteciler dahil, mahkeme salonundaki herkes ağlıyordu
